Projecten

NIEUW JAARPROJECT 2024/2024

St. OneHeartMalawi probeert de levensstandaard van de jongvolwassenen in het arme Malawi te verhogen. Deze stichting werkt onder andere aan een kleinschalig project om mensen middels opleiding uitzicht te geven op een baan waarmee geld verdiend kan worden om in eigen onderhoud en dat van familieleden te voorzien. De stichting werkt hard aan het opleidingscentrum. Ze richten zich eerst op twee beroepsgroepen: kleding maken en lassen. De producten die tijdens de trainingen worden gemaakt, worden verkocht en de opbrengst gaat terug naar het project. De doelgroep zijn kwetsbare jongvolwassenen van 18 tot 25 jaar, kansloos die gefocust en serieus genoeg zijn om aan dit programma te beginnen. Door gesprekken met middelbare scholen en de dorpshoofden vinden we jongvolwassenen die geschikt zijn voor dit proces. Oud-Bierumers Jan en Trienke Nieuwenweg dragen deze stichting en specifiek dit project een warm hart toe.

Ook de gezamenlijke diaconieën van de buurgemeenten willen graag ‘meebouwen’ aan het nieuwe opleidingscentrum voor de jongvolwassen in Malawi.

Zondag 1 september zal Jan Nieuwenweg tijdens de laatste zomerdienst meer informatie geven over deze stichting.

ACTIE VOEDSELBANK

Ieder jaar op dankdag, wordt ’s avonds voor de dienst een inzameling gehouden van voedsel  en verzorgingsproducten t.b.v. de Voedselbank Eemsdelta te Delfzijl.

En ieder jaar zijn wij weer trots  op de hoeveelheid goederen in de auto van de Voedselbank geladen kunnen worden. Wilt u ook producten schenken?

Dit kan op ZONDAG 3 NOVEMBER EN WOENSDAG 6 NOVEMBER

van 19.00 – 19.30 UUR bij de ingang van de Irenekerk.

De Voedselbank probeert een zo gezond-  en gevarieerd mogelijk pakket samen te stellen. Daar zijn veel  levensmiddelen voor nodig. Het zou mooi zijn wanneer wij ook dit jaar weer een handje kunnen helpen  d.m.v.  spullen zoals: groenten en fruit, conserven, lichaamsverzorgings-producten, wc papier, enz.

Helpt u/help jij mee om deze actie weer tot een succes te maken?

Alvast onze dank.

Diaconie Prot. Gem. Bierum-Holwierde-Krewerd

Afsluiting jaarproject St. Werkgroep Albanie 2023/2024

Nienke Wolters overhandigt, namens de gezamenlijke diaconieën een cheque van

€ 3265,00 aan de voorzitter van deze stichting Jelte Zwerver.

OPBRENGST PAASBRODENACTIE

De paasbrodenactie met de buurgemeentes was weer een groot succes.

De totale opbrengst is: € 422,50 voor St. Werkgroep Albanië.

Iedereen bedankt!

———————————————————–

Na de zomer starten de gezamenlijke diaconieën weer met een nieuw project. Als u een goed idee hebt, horen we het graag

Nienke Wolters

Project 2022

Zoals u weet zijn er enige tijd geleden Oekraïners in Luingaborg gekomen. Op dit moment wonen daar 110 mannen, vrouwen en kinderen. Samen met de diaconie ’t Zandt-Godlinze en Spijk-Losdorp waren we het er snel over eens dat we deze mensen moesten helpen.

Want wat zou jij doen?? … Als je niet meer veilig bent? … Als alles om je heen kapot gaat? Je zult maar hals-over-kop alles moeten achterlaten.

Tijdens ons contact met Luingaborg, kregen wij het volgende te horen. “De mensen worden hier fantastisch opgevangen, ze hebben heel veel hulp gekregen, velen zijn inmiddels aan het werk en de kinderen gaan naar school. Het gaat naar omstandigheden heel goed met de Oekraïners. En dat is natuurlijk heel goed nieuws. Er zijn andere mensen die op dit moment veel beter hulp kunnen gebruiken.” We hebben al geld verzameld dmv koffie verkopen bij de kerk van Holwierde tijdens het Festival Terug naar het Begin, de tulpenbollenverkoop en boekenverkoop. Dit geld zal worden besteed aan de Oekraïense kinderen.

Niet alle vluchtelingen in Nederland worden zo goed opgevangen als de Oekraïners in Bierum. Zoals u wel weet is het in Ter Apel een grote chaos. Veel te veel vluchtelingen, veel te weinig opvangplekken.

Wat zou jij doen?? … Als je niet meer veilig bent? … Als alles om je heen kapot gaat?

Samen met ’t Zandt-Godlinze en Spijk-Losdorp hebben we daarom  als gezamenlijk jaarproject St. Inlia Groningen gekozen.

St. Inlia Groningen is op dit moment erg actief in het vinden van opvanglocaties voor de asielzoekers in Ter Apel. Zo hebben er onlangs nog 10 dagen asielzoekers in de kerk van Zeerijp overnacht. Via INLIA hebben er inmiddels meer dan 400 mensen niet buiten hoeven te slapen.

INLIA staat voor: Internationaal Netwerk van Lokale Initiatieven met Asielzoekers.

Ze zijn een netwerkorganisatie van en voor geloofsgemeenschappen die asielzoekers en vluchtelingen in nood helpen.

De INLIA stichtingen signaleren en analyseren problemen, ontwikkelen creatieve en werkbare oplossingen en helpen die uit te voeren. Ze doen dat voor individuen, groepen, gemeenschappen en de maatschappij als geheel.

IINLIA helpt door bijvoorbeeld:

• het maatschappelijk, juridisch en medisch bijstaan van individuele asielzoekers in nood
• het actief ondersteunen van lokale gemeenschappen bij het bieden van hulp aan de vreemdeling in hun poorten
• Maar ook zijn zij in samenwerking met Kerk in Actie ontwikkelaar en uitvoerder van het Transithuis – dat mensen begeleidt naar veilige hervestiging in land van herkomst of een derde land.

Graag zouden wij deze stichting financieel willen ondersteunen, zodat er geen asielzoekers meer in de kou hoeven te staan. Wij hopen dat u dit jaarproject ook omarmt.

Want wat zou jij doen??  Als je niet meer veilig bent? … Als alles om je heen kapot gaat?

INLIA

Ter Apel was een horrorfilm, maar nu helpt ze INLIA

Ze is klein, tenger, 38 jaar oud: Zilan, geboren in Raqqa in Syrië. Vorig jaar zomer kwam ze aan in Ter Apel. Ze dacht er veiligheid te vinden na de oorlog, IS en de lange, beangstigende vlucht. Maar Ter Apel was een horrorfilm, zegt ze. Ze was dolblij toen ze van het grasveld werd gehaald en bij INLIA-onderdak kreeg. Nu helpt ze waar ze kan.

Ze huivert nog als ze eraan denkt. Alleen was ze. Bang in mensenmassa’s. En er lagen honderden mensen voor de toegangspoorten van het aanmeldcentrum in Ter Apel. Allemaal onzeker, moe, angstig. Ze kon nergens heen. Niet ontsnappen aan het lawaai, het vuil, het gebrek aan hygiëne. De komst naar Nederland, Ter Apel, was een laatste redmiddel – geen keuze.

“Ik had niet bestudeerd waar ik heen moest. Mensen denken dat misschien, maar zo werkt het niet. Op de vlucht bepaalt toeval waar je terecht komt.” Vluchten, zegt Zilan, betekent je leven riskeren. “Dat doe je alleen als je geen andere mogelijkheden hebt.” Ze was voortdurend bang, ’s nachts nog het meest.

Zó bang

In het holst van de nacht grenzen oversteken, dwars door de bergen. Ze zag nog geen hand voor ogen. Waar was ze überhaupt? Ze wist het niet precies. Zouden ze patrouilles tegenkomen? Wilde dieren? Wie waren de mensen in het gezelschap eigenlijk? Wat zou er gebeuren? Een jonge vrouw alleen. “Je kunt alles verwachten. Ik was zó bang.”

Het was het eerste illegale dat ze ooit in haar leven deed. En gelijk het laatste, bezwoer ze zichzelf. En dan bedacht ze: “Wat als ik niet geaccepteerd word waar ik terecht kom? Wat moet ik dan?” De angst blijft als ze eenmaal hier is. Bij het eerste gesprek bij de politie, trilt ze over haar hele lijf. “Ik zal je geen kwaad doen”, zegt de politieman. En: “Je lijkt op mijn dochter.”

Ze moet dan nog in Ter Apel arriveren. Op dat grasveld, tussen al die mensen die na hún reis ook op dat grasveld zitten. ‘s Avonds laat halen bussen hen op en brengen hen naar een grote hal. De volgende ochtend worden ze weer op het grasveld afgeleverd. Hulporganisaties delen water uit, beginnen zieken en gewonden te verzorgen. Niemand die weet wat de toekomst brengt, of wanneer.

Welkom

En dan komt er een bus van INLIA, die een hele groep naar Groningen brengt. Zilan stapt in, zonder enig idee waar ze terecht zal komen. In het INLIA Gasthuis Groningen verwelkomt directeur John van Tilborg hen: You are our guests here. You can rest now. We will take care of you. Hij vraagt of er iemand is die kan vertalen. Zilan steekt haar hand op.

“Ik voelde me verwelkomd, ontvangen als mens”, vertelt Zilan, “Dat was zo fijn. Het was troostend. Dus natuurlijk wilde ik helpen.” Vanaf dan helpt ze waar ze kan. Maar na drie weken in het Gasthuis, verkast de groep. Zilan komt in Amsterdam terecht. Ze zit daar een maand, maar het niks doen drijft haar tot wanhoop. Het brengt slechte herinneringen boven. Dus vraagt ze Van Tilborg of ze zichzelf nuttig kan maken.

Hongerstaking

Net dan is er onrust in de opvang in een kerk in Zeerijp. Een deel van de mannen overweegt een hongerstaking als blijkt dat mensen die net in Ter Apel arriveren in procedure worden genomen, terwijl zijzelf al tijden niks horen. Zilan komt mee naar Zeerijp. “Ik ben een van hen, daarom kon ik bemiddelen, verbinden. Ik kon uitleggen dat de kerken en INLIA weliswaar geen beloftes konden doen over procedures waar zij niet over gaan, maar dat ze wel konden beloven hen niet aan hun lot over te laten. Dat ze niet vergeten zouden worden. Dat hielp.”

Het is dan de piek van de crisisopvang in de kerken. Zilan reist met het team van INLIA mee naar diverse kerkelijke opvangplekken. Overal waar ze de mensen kan helpen. Naar de kerk waar enkele tientallen alleenstaande jongens zijn ondergebracht, bijvoorbeeld. “Om hen zich beter thuis te laten voelen”, zegt ze, “Zo belangrijk voor die kinderen.”

Ze geeft ze af en toe een duwtje in de goede richting. “De meeste jongens kwamen uit Syrië, maar er waren verder verschillende nationaliteiten in de groep. Ik wilde dat ze beseften dat ze allemaal in hetzelfde schuitje zaten en voor elkaar moesten zorgen. En ook dat ze goede gasten moesten zijn, dus helpen met afruimen na de maaltijd, opruimen, schoonmaken. Jongens van die leeftijd hebben daar meestal wel een zetje voor nodig, haha.”

Elektrotechniek of troubleshooter

Zelf wacht ze ondertussen op haar tweede gesprek bij de IND. Haar advocaat verwacht dat ze wel een verblijfsvergunning zal krijgen. Ze heeft een achtergrond in elektrotechniek. Heel wat anders dan een rol als troubleshooter of bemiddelaar. Waar wil ze mee verder, als ze eenmaal mag werken? “Mensen helpen, hoe dan ook”, zegt ze.

Een baan bij INLIA misschien? Zilan glimlacht: “INLIA heeft mij heel goed behandeld en doet belangrijk werk voor Nederland. Als ik daar aan bij kan dragen, zou ik dat heel graag doen.”

Veel dank voor de opbrengst van het diaconaal jaarproject!

Zondag 26 juni mocht ik namens de Open Hof het prachtige bedrag van €3525,- ontvangen, de opbrengst van het diaconaal jaarproject van de gemeenten Spijk-Losdorp, Bierum-Holwierde-Krewerd en ’t Zand-Godlinze. Namens de Open Hof heel veel dank. Tijdens deze dienst heb ik iets verteld over wat de Open Hof is en hoe we proberen van betekenis te zijn. Ook bood ik aan de diaconie een boekje aan met als titel Verhalen van de straat. Ik zal ervoor zorgen dat er voor elk van de drie gemeenten een boekje op de koffietafel zal komen te liggen.

Open Hof Groningen

De Open Hof is een dagopvang voor dak- en thuislozen in het centrum van Groningen. De Open Hof wil een veilige plek bieden aan mensen die als gevolg van vaak meerdere breuklijnen in het leven buiten de samenleving zijn komen te staan. Onze deur staat open: zij kunnen doordeweeks dagelijks terecht voor een kop koffie, een boterham en een luisterend oor.  Het bestaan van de Open Hof als diaconaal- pastoraal centrum is afhankelijk van de jaarlijkse bijdragen door verschillende Groninger kerken en door giften zoals het diaconaal jaarproject. Om het belang van deze ondersteuning telkens weer zichtbaar, om de zon- en de schaduwzijden van onze gedeelde maatschappij voelbaar te maken, deel ik als pastor/ geestelijk verzorger af en toe een verhaal. Mijn taak is: oor bieden aan, oog hebben voor en stem geven aan het verhaal en de wijsheden van mensen van de straat.

De boze man

Najaar 2021. In coronatijd.

De boze man heeft een huis. Eindelijk. Meer dan een half jaar heeft onze boze man buiten geslapen. Najaar, winter en een koud en nat voorjaar lang.

Elke ochtend drukt hij met zijn tengere lijf en met het hoofd naar voren, als eerste van alle bezoekers, zich een weg naar binnen. Hij stoot als een stormram door naar de huiskamer, grist onderwijl de krant van tafel en neemt zijn gebruikelijke plek bij de verwarming in. De andere bezoekers schudden hun hoofd, maar laten hem ook begaan.

Vaak sta ik, als iedereen binnenkomt, bij zijn tafeltje. Het staat achteraan. Vanaf daar kan ik de binnenkomers de ruimte geven en tegelijk observeren hoe de binnenkomende stemming is. Met zijn priemende ogen kijkt hij onder zijn borstelige wenkbrauwen door. Een beduimeld mondkapje hangt onder zijn neus. Het snot hangt in zijn snor. ‘Zal ik even een nieuwe voor je halen?’ vraag ik. ‘Graag’ mompelt hij. Uit de gang haal ik een vers mondkapje. Als ik terugkom leg ik even mijn hand over de zijne. Het mag wel niet, aanraken in coronatijd, maar ja, ik doe het toch. Zijn handen zijn zo rood en zo opgezwollen van de kou. Zoals elke dag begint hij zijn tirade. Over die *** bewindvoering die op ZIJN geld zit. Over die *** hulpverlener die NIETS uitvoert. Hij vloekt en tiert op alles en iedereen die hem vooral NIET helpen. Tussen de zinnen door biedt hij zijn excuses aan voor zijn grofheid en kotst vervolgens even hard het vervolg van zijn woordenvloed over me uit. Eerlijk is eerlijk, het heeft me even gekost om het van me af te kunnen laten glijden. Maar inmiddels hoor ik in al dat gevloek vooral zijn pijn. Pijn tot op de koude botten. Ik kan het niet oplossen. Ik kan het proces van zoeken naar huisvesting niet versnellen. Ik kan de onderliggende pijn niet wegnemen. Ik kan maar één ding: niet weglopen. Niet weglopen en door zijn tirade aan te horen erkennen dat zijn leven pijn doet, godsgruwelijk veel pijn. Heel soms laat hij me iets van het trauma zien dat hij al jaren met zich meetorst. Dat heel zorgvuldig te bewaren; dat kan ik voor hem doen. En van binnen een beetje met hem meehuilen.

Onze maatschappelijk gedeelde moeite

Toen ik nog niet zo lang als pastor/geestelijk verzorger bij de Open Hof aan het werk was, kreeg ik van Frits Postema het boekje De dominee leert vloeken, geschreven door theoloog en dwarsdenker Rikko Voorberg. Met dat boek werd me de aansporing gegeven boosheid, woede en verzet te verstaan als een kracht die onrecht wil aankaarten. Boosheid komt als het ware voor zichzelf op. Het is vechten voor wat belangrijk voor je is. Boosheid geeft daarvoor de energie. Maar boosheid heeft consequenties. Als je het er niet mee eens bent, dien je dat rustig en rationeel te laten horen. Vaak echter vlamt de boosheid in al zijn hevigheid op. Het gesprek waar de dakloze al een paar weken op heeft zitten wachten wordt gestopt en opnieuw uitgesteld, of erger, hij krijgt een toegangsverbod. De praktijk leert dat de geuite boosheid een bijzonder onbegrepen emotie is. De lijn is soms dun, maar boosheid is iets anders dan agressie. Elke dakloze weet dat hij zijn beheersing niet mag verliezen, en dat dat een enorme opgave is.

Dakloosheid is een aanslag op je hele bestaansgrond en levert veel, heel veel stress op. Wie dakloos is, verkeert in een sociaal, emotioneel, financieel, situationeel of zelfs een fysiek onveilige situatie. Het menselijk brein functioneert slecht onder stress. Er staan je dan drieoverlevingsstrategieën tot je beschikking: 1) vechten, 2) vluchten of 3) jezelf uitschakelen en pleasen. Die laatste is de sociaalwenselijkste strategie. Maar de meeste mensen in een crisissituatie hebben echter óf een grote mond en vechten voor hun leven óf ze vluchten weg. Daardoor staan ze binnen de kortste keren te boek als on(be)handelbaar of als zorgmijder.

Onze boze man heeft geluk gehad. Hij had een hulpverlener die zijn boosheid over zich heen kon laten komen. Zijn gevloek werd niet persoonlijk opgevat. Ondanks de professionele inzet van deze hulpverlener is er vaak geen tijd voor de inhoud van de boosheid. Ook de professional heeft weer deadlines te halen. In de Open Hof hebben we die ruimte gelukkig wel. En dat levert mooie samenwerkingsvormen op. Want wat zegt de boosheid? Welke pijn ligt er bloot? Het is daarom van groot belang dat er plekken zoals de Open Hof zijn waar mensen hun boosheid kunnen ventileren, waar boosheid er mag zijn. Zijn medebezoekers merken zijn boosheid op. En laten het: het mag er zijn. De vrijwilligers horen zijn verhaal aan. Ze leven met hem mee: hij mag er zijn. En in het pastoraat krijgt de onderliggende pijn bestaansrecht: want het is er.

Dit is gemeenschap, onze gemeenschap. En u heeft ons geholpen om deze bestaansgrond financieel te steunen. Ik kan u bijna niet vertellen hoe blij we daar mee zijn. Want plekken als de Open Hof zijn broodnodig. Het zijn plekken waar mensen weer zichzelf mogen zijn. Waar ze ontdekken dat ook zij van waarde zijn en iets te geven hebben, namelijk dat wat het meest van waarde is: zichzelf. En een koekje

Op de dag dat de boze man zijn huis kreeg, heeft hij gelachen. Niet met zijn gepijnigde grimas, maar met een echte lach. Ik weet niet of ik hem hierna nog zie. Het zou me niet verbazen als hij zich vanaf nu in zijn huis opsluit: de deur achter zich dicht. En ik realiseer me: wat heeft hij veel gegeven. In de afgelopen maanden heeft hij zijn diepste pijn gegeven. En vandaag geeft hij een warme lach. En een koekje. Ik drink koffie aan zijn tafeltje en eet om zijn huis te vieren één van zijn koekjes. En ik lach hardop naar hem terug.

Annemarie van der Vegt,

pastor/geestelijk verzorger Open Hof

Collecten:

De doelen waar we in april voor hebben gecollecteerd zijn:

29 maart: Voedselbank
NL80RABO0122295730 t.n.v. Stichting Voedselbank Appingedam-Delfzijl

5 april : Geld voor inloophuizen.

Netwerk Dak vraagt u om een gift voor de meest kwetsbare mensen van Nederland. Inloophuizen zijn voor veel eenzame mensen en de dak- en thuislozen hun enige steun.
IBAN NL 51 INGB 0008 055631 t.n.v. Netwerk Dak te Utrecht, o.v.v. Noodfonds

12 april : Stichting Bootvluchteling
Meer dan 22.000 mensen wonen op dit moment in kamp Moria onder grote dreiging van het coronavirus. Wij houden ons hart vast voor het moment dat het virus kamp Moria bereikt. Onze vrees is dat dit slechts een kwestie is van tijd. Stichting Bootvluchteling zet zich in voor deze kwetsbare groep mensen. Hun zorg is harder nodig dan ooit. IBAN: NL97 RBRB 0918 9326 37 t.n.v. Stichting Bootvluchteling

17 april: Noodhulp Corona

Een ramp van ongekende omvang dreigt te ontstaan in veel landen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Op steeds meer plekken doemt het coronavirus op en raken mensen besmet. In Thailand kunnen 150.000 migranten uit Myanmar niet naar gezondheidscentra toe.
NL89 ABNA 0457 457 457 t.n.v. Kerk in Actie o.v.v. “Noodhulp corona”

24 april: Voedselbank  NL80RABO0122295730 t.n.v. Stichting Voedselbank Appingedam-Delfzijl

Project 2018-2019: Stichting De Vrolijkheid te Delfzijl 

Het eindbedrag was 1450,–

Project 2017-2018 Stichting Tjernobyl

Het eindbedrag is geworden: 1.775,00

De cheque is op zondag 15 juli overhandigd aan de heren Steenbergen en Koning door Hiepko Boerma.

Onze kerk ontving een certificaat van het weeshuis van Stolin. Zij bedanken ons voor de cadeautjes die zij van ons mochten ontvangen.

“Samen eten”

 Door dat we zuinige kook(sters)ers in ons midden hebben, is er  nog geld overgebleven dit seizoen. Een gedeelte van dit geld willen we dan ook graag besteden aan: Stichting hulp Tsjernobyl kinderen Appingedam-Delfzijl.Het bedrag wat intussen is overgemaakt, bedraagt € 100,–We hopen dat dit geld een goede bestemming mag krijgen voor deze kinderen!

Met vr. groet, De Commissie

Project 2016/2017

Het project is geïntroduceerd tijdens de eredienst op zondag 11 september 2016. De naam van het project is “Sintan IP”. SINTAN IP richt zich op structurele kennisuitwisseling met ziekenhuizen en health centers in Tanzania.  Meer informatie kunt u vinden op hun website.

Op 16  juli hebben we ons jaarproject afgesloten met een bedrag van 2300 euro. Hiepko Boerma overhandigt op onderstaande foto de cheque aan de voorzitter, de heer Hans van Luijk. Hij was namens Sintan IP aanwezig tijdens de dienst en heeft een presentatie gegeven over de projecten van Sintan IP en onze gemeente bedankt voor hun bijdrage.

Voedselbank

Ook hebben we een aantal acties gedaan ten behoeve van de regionale voedselbank. Alle gemeenteleden nemen dan artikelen (houdbare producten) mee die dan naar de voedselbank worden gebracht of worden opgehaald.

Diaconaal Platform Delfzijl

De gezamenlijke kerken van de gemeente Delfzijl zijn druk bezig met het opzetten van een Diaconaal Platform Delfzijl. Niet binnen alle kerken is er een Diaconie. De termen diaconie en diaconaat zijn nauw met elkaar verbonden. Het diaconaat omvat het diaconale werk, het “maatschappelijk werk” van de kerk. En hier doen alle kerken aan. Mogelijk heeft u al iets gehoord van het Interkerkelijk Diaconaal Platform Delfzijl. in de Diaconaal Platform Delfzijl Publicatie vindt u hierover wat meer informatie.

Postzegel- en kaartenactie

Ook in 2015 heeft Kerk in Actie/GZB weer dozen vol postzegels en ansicht- en geboortekaarten ingezameld. Vrijwilligers hebben alles vervoerd, uitgezocht en gesorteerd om het materiaal te kunnen verkopen. De opbrengst in 2015 bedroeg € 23.996,=. De vrijwilligers van Kerk in Actie/GZB kennen de markt en weten een zo hoog mogelijke opbrengst te krijgen. Oude ansichtkaarten van dorpsgezichten worden steeds zeldzamer en daardoor interessanter voor de verzamelaar. Wie ze tegenkomt bij een verhuizing of nalatenschap: Kerk in Actie ontvangt ze graag! Ook complete postzegelverzamelingen worden met deskundige aandacht behandeld en verkocht.

In 2015 hebben wij voor het project Bike4Care gekozen. Dit project zorgt voor fietsen voor gezondheidswerkers in Kenia.

De fiets, heel gewoon hier in Nederland, kan in Afrika een groot verschil maken. Op het platteland van Kenia heeft de overheid gezondheidscentra ingericht. Maar de afstanden zijn groot en de wegen slecht, waardoor de centra voor de mensen vaak moeilijk bereikbaar zijn. Het project Bike4Care van CooP-Africa, partner van Kerk in Actie, zorgt ervoor dat de ruim 800 gezondheidswerkers een fiets krijgen, zodat ze gezinnen die afgelegen op het platteland wonen kunnen bereiken met medische zorg en advies.

De gezondheidswerkers krijgen een herkenbaar hesje en ook training in onderhoud. Een kwart van de kosten moeten ze in een jaar terugbetalen, daarna is de fiets van hen. Als alle fietsen zijn afbetaald, dan krijgt het centrum een fietsambulance. Voor gebruik hiervan wordt een kleine bijdrage van de patiënt gevraagd, zodat de chauffeur een vergoeding krijgt en de fietsambulance onderhouden kan worden.

Dankzij de fiets komt gezondheidszorg binnen het bereik van meer mensen. Tegelijk wordt met dit project de eigen verantwoordelijkheid en plattelandsontwikkeling gestimuleerd.

Wilt u meer over dit project weten, zie daarvoor hun website.

We hebben het project afgesloten met een bedrag van EURO 2.386,74  cheque Bike4Care
We blijven hier jaarlijks nog wel voor collecteren.

Nieuwe projecten

Heeft u zelf ideeën over een nieuw project of goed doel dat wij kunnen steunen, aarzel dan niet om contact met ons op te nemen of stuur een e-mail naar diaconie@pknbhk.nl.